Kilka lat temu przyjechała do mnie na dwa tygodnie młodsza kuzynka. W tym samym czasie moi rodzice mieli wyjazd dla miłośników kosmosu, co oznaczało, że oprócz babci i okazjonalnie dziadka nie było nikogo w domu. Wydawałoby się, że pozornie grzeczna dziewczynka nie przysporzy mi wielu kłopotów. Nic bardziej mylnego.
Codziennie budziła mnie o godzinie szóstej, żebym przygotowała dla niej śniadanie. Nie pytała się, czy pomogę jej ściągnąć jakąś grę planszową z szafki lub wyciągnąć stare zabawki z pudełek. Zwykle próbowała się z tym sama uporać. Kończyło się to jedynie bałaganem. Dodatkowo rozrzucała wszędzie rozmaite przedmioty i nie odkładała ich z powrotem na miejsce, co tworzyło jeszcze większy chaos. Czasem zdarzało się nawet, że zapomniała umyć zębów, więc musiałam jej o tym przypominać.
Kiedy obecnie na to patrzę, nazwałabym ją współlokatorką z piekła rodem. Mimo to, cieszę się, że wzięła sobie moje nauki do serca i gdy teraz do mnie przyjeżdża, przestrzega zasad porządku i czystości.

Kilka lat temu przyjechała do mnie na dwa tygodnie młodsza kuzynka. W tym samym czasie moi rodzice mieli wyjazd dla miłośników kosmosu, co oznaczało, że oprócz babci i okazjonalnie dziadka nie było nikogo w domu. Wydawałoby się, że pozornie grzeczna dziewczynka nie przysporzy mi wielu kłopotów. Nic bardziej mylnego.
Codziennie budziła mnie o godzinie szóstej, żebym...

O współlokatorach mogłabym książkę napisać. Przez 5 lat studiowania przeżyłam tak wcale nie mało w tej kwestii. Średnio co rok zmieniałam mieszkanie.
1 ROK- wyobraźcie sobie mieszkanie studenckie, 4 ludzi wynajmujących mieszkanie. Nie zapowiada się źle prawda? Na początku właśnie tak było, do momentu aż jedna z współlokatorek zaczęła pokazywać swoją prawdziwą twarz i zapraszać do domu jakieś dziwne towarzystwo. Po incydencie w kuchni kiedy poszłam zaparzyć kawę i jakiś nagi obcy mężczyzna zapytał mnie co ja tu robię (w moim własnym mieszkaniu) odpuściłam. Idźmy dalej.
2 ROK- stwierdziłam, że może lepiej zamieszkać z starszą osobą. W końcu przeżyła swoje, uspokoiła się, będzie dobrze, Błąd! Moja staruszka dopiero na stare lata zaczęła randkować i miałam niezły dom publiczny pod swoich dachem. To było przerażające, kobieta po 60tce miała lepsze życie towarzyskie od mojego!
To były takie dwa najlepsze przypadki w moim życiu, teraz się z tego śmieję ale wtedy chciało mi się płakać :)

O współlokatorach mogłabym książkę napisać. Przez 5 lat studiowania przeżyłam tak wcale nie mało w tej kwestii. Średnio co rok zmieniałam mieszkanie.
1 ROK- wyobraźcie sobie mieszkanie studenckie, 4 ludzi wynajmujących mieszkanie. Nie zapowiada się źle prawda? Na początku właśnie tak było, do momentu aż jedna z współlokatorek zaczęła pokazywać swoją prawdziwą twarz i...

01.10.2016r.
Wybrałam studia dosyć daleko odemnie. Niestety nie stać mnie na mieszkanie więc musiałam zamieszkać w akademiku. Zawsze marzyłam, żeby pracować jak lekarz. Chcę pomagać dzieciom. Na studia przecież dostają się mądrzy ludzie więc nie mam się czego obawiać.
Idę do recepcji odebrać klucz uśmiechnięta pani podaje mi go i mówi "pokój 305 będziesz miała koleżankę".
Ucieszyłam się nie miałam koleżanek w liceum, bo były tam tak zwane plastiki.
Nie nawidzilam szczególnie jednej. Klaudi Głowackiej. Popularna, idealny chłopak, bogaci i naiwni rodzice. Dobra czas o tym zapomnieć, zaczynam nowe życie. Otwieram pokój przez stare drzwi. Otwieram a tam klasykak, kto? Klaudia. Oczywiście moje szczęście tylko ma to pozwoliło.
Teraz opiszę krótko mój cały semestr.
-Użeranie się z tępą blondynka.
-Zabieranie i niszczenie moich kosmetyków
-Przez ciągle imprezy nie mogłam się uczyć, co na tych studiach jest szczególnie ważne.
Ale postanowiłam że nie będę się tym przejmować.
Miał przyjechać do mnie mój chłopak. Nareszcie, nie mogłam się tego doczekać. Podobno się zmienił. Nie ma teraz długich włosów, tylko krótkie. Czas się przygotować. Przyszedł. Każdy wie co było dalej. Lezymy i nagle przychodzi ona.
Zaczyna krzyczeć, jest cała zaplakana. O co chodzi?!! Pomyliłam się. Zrobiłam to z jej chłopakiem. Chciała mnie przeprosić zrozumiała to co robiła innym, kiedy znajomi się od niej odwrócili. A teraz kto w oczach wszystkich jest złym współlokatorem?

01.10.2016r.
Wybrałam studia dosyć daleko odemnie. Niestety nie stać mnie na mieszkanie więc musiałam zamieszkać w akademiku. Zawsze marzyłam, żeby pracować jak lekarz. Chcę pomagać dzieciom. Na studia przecież dostają się mądrzy ludzie więc nie mam się czego obawiać.
Idę do recepcji odebrać klucz uśmiechnięta pani podaje mi go i mówi "pokój 305 będziesz miała koleżankę".
...

To byłem ja.
Skończyłem gimnazjum, a moja szkoła średnia była daleka i zamieszkałem w internacie. Spotkałem tam chłopaka, którego znałem z widzenia z gimnazjum. Szybko się zakolegowaliśmy. Kiedy został mi przydzielony pokój od razu poszliśmy do administracji, żeby on zamieszkał ze mną. Wprowadziliśmy się do 3-osobowego pokoju. Niestety mieszkał tam już pewien chłopak. Był rudy, łysawy, co ukrywał długimi włosami przez co wyglądał śmiesznie. On był nerdem z liceum, a my spoko ziomkami z technikum. Wyrok zapadł momentalnie. Na początku było spoko, jednak po czasie zaczęliśmy mu dokuczać i docinać za byle co. Gasiliśmy światło jak się uczył, byliśmy głośno. Był jeden klucz na pokój więc go zamykaliśmy i się chowaliśmy, zimą otwieraliśmy okna aż dostał zapalenia płuc. Wyprowadził się pod koniec maja, przyszedł kolejny rudy, ale mieszkał ledwo 2 miesiące. Kazaliśmy mu zamienić jego koledze dzwonek w telefonie na dźwięki z filmu dla dorosłych i zadzwonić przy jego dziewczynie. Pobili się przez to i pokłócili. On zrzucił winę na nas i bardzo szybko się wyprowadził. Z kolega z "gimbazy" mieliśmy już wyrobioną reputację, każdy kolejny lokator mieszkał u nas krótko. Zaznaczaliśmy ich jak w więzieniu przez kreski na ścianie i mówiliśmy o tym każdemu. Przez 4 lata w internacie dorobiliśmy się ich 9 i długo mieszkaliśmy we dwóch w 3-osobowym pokoju. Miesiąc przed maturą pokłóciłem się z kolegą. Wyprowadził się. Dorobiłem się 10-tej kreski i statusu złej legendy kiedy opuszczałem internat.

To byłem ja.
Skończyłem gimnazjum, a moja szkoła średnia była daleka i zamieszkałem w internacie. Spotkałem tam chłopaka, którego znałem z widzenia z gimnazjum. Szybko się zakolegowaliśmy. Kiedy został mi przydzielony pokój od razu poszliśmy do administracji, żeby on zamieszkał ze mną. Wprowadziliśmy się do 3-osobowego pokoju. Niestety mieszkał tam już pewien chłopak. Był...

Masz 20 lat, studiujesz 500km od domu, co 3 tygodnie zjeżdżasz do domu. Mama przygotowuje dla ciebie najlepsze smakołyki:pierogi ruskie,z kapustą, kotlety, bigos i wiele innych pyszności. Zaopatrzona w prowiant, wracasz na wynajmowane z koleżankami mieszkanie. Szczęśliwa chowasz jedzonko do lodówki, zamrażalnika, wszystko na swoje wyznaczone półki. Po kilku dniach musisz wyjechać, na mieszkanie wracasz po 2 dniach. Już w pociągu marzysz o pierogach od swojej mamy. Wchodzisz zmęczona do mieszkania, otwierasz lodówkę, zamrażalnik a tam pusto. Nie ma pierogów, nie ma kotletów ani bigosu. Wszystko zniknęło. Jedyne co zostało to sterta brudnych i zaschniętych naczyń. Wchodzi współlokatorka i mówi:"Mam nadzieję, że się nie gniewasz. Poczęstowaliśmy się twoim jedzeniem, bo niespodziewanie odwiedziło mnie kilkoro znajomych, a ja nie miałam nic do jedzenia, a ty miałaś takie duże zapasy, więc zjedliśmy troszkę”. Żałujcie, że nie widzieliście jej miny jak na nią nawrzeszczałam. A ona na to:"Co się tak złościsz o kilka pierogów. I tak moja mama robi lepsze". Tego było już za wiele. Następnym razem poprosiłam mamę o specjalne pierogi. Położyłam je wieczorem w bardzo widocznym miejscu a następnego dnia już ich nie było. A lokatorka przez 3 dni nie wychodziła z pokoju-wstydziła się, bo miała fioletowe zęby dzięki specjalnemu barwnikowi z pierogów. Od tego dnia już nigdy nic mi nie zjadła. To była moja mała zemsta. Tylko teraz się zastanawiam, która z nas była lokatorką z piekła rodem.

Masz 20 lat, studiujesz 500km od domu, co 3 tygodnie zjeżdżasz do domu. Mama przygotowuje dla ciebie najlepsze smakołyki:pierogi ruskie,z kapustą, kotlety, bigos i wiele innych pyszności. Zaopatrzona w prowiant, wracasz na wynajmowane z koleżankami mieszkanie. Szczęśliwa chowasz jedzonko do lodówki, zamrażalnika, wszystko na swoje wyznaczone półki. Po kilku dniach musisz...

Zaczęło się niewinnie, kiedy szłam umyć zęby przed spaniem zostawiałam zapaloną lampkę nocną, aby nie chodzić po ciemku po pokoju. Gdy wracałam z łazienki, światło było zgaszone. Na początku myślałam, że sama zgasiłam, ale to się powtórzyło kolejnego dnia. Moja współlokatorka skarżyła się na światło, chciała spać, a moja lampka rzekomo jej w tym przeszkadzała. No dobrze, pomyślałam i od tamtej pory przyświecałam sobie drogę telefonem. Następnie zaczęło jej przeszkadzać skrzypienie szafki, w której trzymam przybory toaletowe oraz zbyt głośne zamykanie drzwi do pokoju przy wchodzeniu i wychodzeniu. Starałam się to robić najciszej jak tylko mogłam. Kilka dni panował względny spokój, ale moja współlokatorka orzekła, że przeszkadza jej czytanie po godzinie 22, bo panuje cisza nocna, lampka ma być kategorycznie wyłączona. W tak zwanym międzyczasie przewijał się kabaret z oknem. Moje łóżko jest przy oknie i ma ono być otwarte CAŁY czas, bo jej jest duszno. Zamykałam je podczas deszczu, bo wtedy padało mi na pościel, ale gdy wychodziłam z pokoju ona je otwierała. Tym sposobem kilka razy zalało mi książkę. Słowa przepraszam nie usłyszałam. Doszło do tego, że zaczęła mi wmawiać, że chodzę spać około drugiej w nocy i ona także nie śpi, bo budzę ją wcześniej wspomnianą szafką i trzaskaniem drzwi. W sypialni spędzałam możliwie jak najmniej czasu, mimo to ona była na tyle kreatywna, że potrafiła w tym ograniczonych momentach czepiać się najbardziej prozaicznych rzeczy.

Zaczęło się niewinnie, kiedy szłam umyć zęby przed spaniem zostawiałam zapaloną lampkę nocną, aby nie chodzić po ciemku po pokoju. Gdy wracałam z łazienki, światło było zgaszone. Na początku myślałam, że sama zgasiłam, ale to się powtórzyło kolejnego dnia. Moja współlokatorka skarżyła się na światło, chciała spać, a moja lampka rzekomo jej w tym przeszkadzała. No dobrze,...

Moje akwarium od zawsze było moją największą dumą. Nawet nie było opcji, żebym wyjeżdżając na studia, nie wzięła go ze sobą. Kochałam każdą moją rybkę z osobna. Znałam je wszystkie, rozmawiałam z nimi.
Znacznie gorszą relację niż z rybkami miałam z moją współlokatorką. Niby nie robiła nic złego, właściwie starałyśmy się nie wchodzić sobie w drogę, ale od początku widziałam, że jakoś źle jej z oczu patrzy. Większość swoich pieniędzy wydawała na alkohol i imprezy. Nie powiem, żebym sama była abstynentką, ale kurczę, coś trzeba jeść.
Wracając jednak do sedna sprawy - pewnego dnia zauważyłam, że jedna z moich rybek zniknęła. Było ich co prawda sporo, ale ja doskonale znałam ich liczbę, nie mogłam się pomylić! Brakowało jednego bojownika! Kiedy zapytałam współlokatorkę czy nie wie, co się z nim stało, popukała się tylko w głowę. Dokupiłam na jego miejsce nowego, ale po kilku dniach zauważyłam zniknięcie kolejnej rybki. Trudno mi się dziwić, że podejrzenie padło na moją "koleżankę". Nie wiedziałam, co z nimi robi, ale wiedziałam, że muszę ją powstrzymać, zanim nie opróżni całkowicie mojego akwarium!
Następnego dnia nie poszłam na ostatnie zajęcia, żeby wrócić wcześniej do mieszkania. Już na klatce schodowej poczułam zapach, którego nie można pomylić z żadnym innym - smażona ryba! Wbiegłam do mieszkania i zobaczyłam moją współlokatorkę z patelnią w ręku, a na patelni kolejną z moich rybek! Wyrwałam jej patelnię z ręki i wpadłam w furię.
- Co ty sobie wyobrażasz?! Ja całe życie tym rybkom poświęciłam! Kocham je! - krzyczałam, jednocześnie płacząc.
- Nie myślałam, że tak się zdenerwujesz. I tak masz ich dużo. A mnie się skończył hajs na jedzenie.
Nie powiedziałam ani słowa więcej. Zamiast tego weszłam do swojego pokoju, włączyłam komputer i zaczęłam szukać nowego mieszkania dla mnie i moich rybek.

Moje akwarium od zawsze było moją największą dumą. Nawet nie było opcji, żebym wyjeżdżając na studia, nie wzięła go ze sobą. Kochałam każdą moją rybkę z osobna. Znałam je wszystkie, rozmawiałam z nimi.
Znacznie gorszą relację niż z rybkami miałam z moją współlokatorką. Niby nie robiła nic złego, właściwie starałyśmy się nie wchodzić sobie w drogę, ale od początku...

Mój były współlokator. Wspaniały człowiek. Aż cud że nie był na architekturze czy budownictwie.
Takich budowli w koszu na śmieci to ja nigdy nie widziałam. Jak ta góra się trzymała? Nie wiem. Ale chyba był uczulony na worki na śmieci i wyjmowanie ich z kosza. Miał również problem z orientacją w terenie, bo nie miał pojęcia, gdzie jest śmietnik i jak już wyjął (z jakim trudem!) worek, to stawiał go w przedpokoju. Był chyba biologiem z zamiłowania, bo hodował sobie pleśń w zlewie i "gnił" tam resztki swojego obiadu. Projektował pułapki ze spadającą patelnią czy deską do krojenia. Dbał żebym się nie nudziła - chował żelazko, deskę do prasowania, garnek... Był słabo obeznany z technologią, bo ten przycisk (zwany w normalnym świecie spłuczką) nic a nic mu nie służył. Nie wspominając już o tym "jeżu na kiju", którym można umyć toaletę. Dbał o przewiew w mieszkaniu robiąc przeciągi 24/7. A brak jakichkolwiek akcesoriów toaletowych wcale mu nie przeszkadzał. Jak również dzielenie się moimi przyprawami bez pytania lub pożyczanie na zawsze bułek.
Kto nie chciałby z nim mieszkać? No błagam...

Mój były współlokator. Wspaniały człowiek. Aż cud że nie był na architekturze czy budownictwie.
Takich budowli w koszu na śmieci to ja nigdy nie widziałam. Jak ta góra się trzymała? Nie wiem. Ale chyba był uczulony na worki na śmieci i wyjmowanie ich z kosza. Miał również problem z orientacją w terenie, bo nie miał pojęcia, gdzie jest śmietnik i jak już wyjął (z jakim...

Prawie 2 lata miałam (nie)przyjemność mieszkać ze współlokatorką, której w żaden sposób nie dało się przemówić do rozsądku.
Palenie światła od rana do nocy, choć widno a za oknem słońce i 25 st. C. Rachunki zapłacą się same.
Niepozmywane naczynia zalegające w wannie, bo zlew zbyt mały, żeby umyć w nim 2 garnki.
Zarastające kurzem szafki, bo tak ciężko wziąć ściereczkę i go pościerać.
Koty walające w każdym kącie, bo odkurzacz to tak trudny do obsłużenia sprzęt.
Kuchenka zalana mlekiem, które wykipiało z garnka – ale po co ją umyć? Przecież te ślady są ledwie widoczne.
Lekceważenie grafiku sprzątania – teraz są seriale, leżenie plackiem, sprawy ważniejsze.
Kałuże błota, roztopionego śniegu, piachu poroznoszone po całym mieszkaniu. To tylko drobiazg.
Dym papierowy wsiąkający w ściany i meble, chociaż tysiąc razy prosiłam, by nie palić w mieszkaniu.
Wyjeżdżałam do domu niemal w każdy weekend, byle tylko wyrwać się z tego koszmaru.
Nieważne, ile prosiłam, do mojej współlokatorki nic nie docierało. PRZEZ 2 LATA NIC!
Naczynia nadal walały się w wannie, a jedynym sposobem na umycie się, było ich wyciągnięcie umycie wanny, wykąpanie się i włożenie ich z powrotem. Gdyby nie moja zawziętość, to mieszkanie już dawno zgniłoby w syfie. Moja współlokatorka pod pozorami grzecznej, ułożonej kobietki, okazała się być nieodpowiedzialnym leniem i brudasem. Całe szczęście mój koszmar skończył się w maju tego roku, kiedy wypowiedziałam jej umowę i wyrzuciłam ją z mieszkania, ale niesmak pozostał.

Prawie 2 lata miałam (nie)przyjemność mieszkać ze współlokatorką, której w żaden sposób nie dało się przemówić do rozsądku.
Palenie światła od rana do nocy, choć widno a za oknem słońce i 25 st. C. Rachunki zapłacą się same.
Niepozmywane naczynia zalegające w wannie, bo zlew zbyt mały, żeby umyć w nim 2 garnki.
Zarastające kurzem szafki, bo tak ciężko wziąć ściereczkę i go...

Na studiach wynajmowałyśmy z koleżankami mieszkanie. Mieszkanie było 2 pokojowe a my byłyśmy 4, więc mieszkałyśmy po 2 w pokoju. Jedna z dziewczyn z sąsiedniego pokoju wyznawała zasadę "co Twoje to i moje" - więc nie raz widziałam ją na zajęciach w moich ciuchach, wyperfumowaną moimi wodami toaletowymi. Gdy zaczęłam zamykać pokój na klucz a w łazience nie zostawiałam żadnych kosmetyków obraziła się i stwierdziła, że jeżeli nie mam do niej zaufania to ona się wynosi - i na całe szczęście po 2 miesiącach tak zrobiła ;)

Na studiach wynajmowałyśmy z koleżankami mieszkanie. Mieszkanie było 2 pokojowe a my byłyśmy 4, więc mieszkałyśmy po 2 w pokoju. Jedna z dziewczyn z sąsiedniego pokoju wyznawała zasadę "co Twoje to i moje" - więc nie raz widziałam ją na zajęciach w moich ciuchach, wyperfumowaną moimi wodami toaletowymi. Gdy zaczęłam zamykać pokój na klucz a w łazience nie zostawiałam...